De maand oktober is voor vele gewoon een normale maand, maar voor mij staat de maand oktober in het teken van een groot verlies
24 oktober 2003: Ik ging een avondje weg met mijn nichtje. Mijn vader ging die nacht vissen met mijn oom, broer en vriend dus ik gaf hem een kus, zei dat ik van hem hield en ben weggegaan. Het was een gezellige avond en ben toen ik thuis kwam gelijk me bed in gegaan.
Om 03:00 werd ik wakker, omdat de telefoon ging. Ik dacht dat het niks was dus ben gewoon verder gaan slapen. Tot om 03:15 weer de telefoon ging. Ik vroeg me af welke gek er nou midden in de nacht zo vaak ging bellen en liep naar de woonkamer toe. Ik zag mijn moeder en schoonzus huilend op de bank zitten. Mijn schoonzus zei dat ik maar even op de bank moest komen zitten, want ze hadden wat te vertellen.
Mijn vader wilde tijdens het vissen opstaan om zijn hengel te pakken, maar viel neer en reageerde niet meer. De ambulance werd gelijk gebeld en mijn broer en oom zijn begonnen met reanimeren. De vriend van mijn oom belde ons constant om door te geven hoe het er voor stond.
Er zijn 2 ambulances, een politie wagen en ook nog een speciale hartwagen naar de waterweg toe gekomen. Maar het mocht niet baten, want om 04:10 kregen we het verschrikkelijke telefoontje dat mijn vader was overleden aan een acute hartstilstand. Op dat moment leef je eigenlijk in een grote nachtmerrie en kan je het nog niet helemaal geloven.
Wij zijn naar het ziekenhuis toe gereden waar wij in de zusters kamer mochten wachten op mijn broer, oom en vader. Dit duurde een hele tijd, want er was geen lijkwagen beschikbaar en de ambulance mag officieel geen overleden personen vervoeren. Toen ze eindelijk bij het ziekenhuis waren hoopte ik dat ze zouden zeggen dat het een grap was, een hele zieke grap, maar dat was mijn enige hoop nog. Helaas was dit niet zo en we werden geroepen door de zusters. We mochten bij mijn vader kijken.
Daar lag hij dan: de beste, liefste, leukste en meest geweldige vader ooit. Helemaal koud en grauw.
Van de momenten daarna weet ik nog maar weinig. Ik weet: dat we die ochtend gelijk een kist, muziek en bloemen moesten uitzoeken, dat ons huis constant gevuld was met familie, mijn broer ons maar kiwi's bleef geven, omdat we niet konden eten en hij wilde dat we toch wat vitamines binnen kregen. Dat zijn de weinige momenten die ik me herinner, want ook de crematie is een grote waas voor me. Op het moment dat zoiets heftigs gebeurd nemen je emoties een loopje met je en schakel je over in de "overlevings-stand".
Na de crematie vroeg ik aan mijn moeder of ze iedereen weg wilde sturen. Ik wilde zo graag alleen zijn. Iedereen begreep dit gelukkig en heeft ons toen ook even gelaten.
Vanaf dat moment kon ik alles gaan proberen te verwerken, maar hoe doe je dat als 15 jarige puber?
25 oktober aanstaande is dit allemaal al weer 12 jaar geleden. Het gemis is nog steeds erg groot, maar dit jaar misschien weer wat erger dan anders. Ik ben moeder geworden van een geweldig zoontje, maar kan dit niet met hem delen. Kon hij me maar vertellen hoe goed ik het doe. Er zijn zoveel dingen die ik nog met hem zou willen bespreken.
♥ Still daddy's little girl
Om 03:00 werd ik wakker, omdat de telefoon ging. Ik dacht dat het niks was dus ben gewoon verder gaan slapen. Tot om 03:15 weer de telefoon ging. Ik vroeg me af welke gek er nou midden in de nacht zo vaak ging bellen en liep naar de woonkamer toe. Ik zag mijn moeder en schoonzus huilend op de bank zitten. Mijn schoonzus zei dat ik maar even op de bank moest komen zitten, want ze hadden wat te vertellen.
Mijn vader wilde tijdens het vissen opstaan om zijn hengel te pakken, maar viel neer en reageerde niet meer. De ambulance werd gelijk gebeld en mijn broer en oom zijn begonnen met reanimeren. De vriend van mijn oom belde ons constant om door te geven hoe het er voor stond.
Er zijn 2 ambulances, een politie wagen en ook nog een speciale hartwagen naar de waterweg toe gekomen. Maar het mocht niet baten, want om 04:10 kregen we het verschrikkelijke telefoontje dat mijn vader was overleden aan een acute hartstilstand. Op dat moment leef je eigenlijk in een grote nachtmerrie en kan je het nog niet helemaal geloven.
Wij zijn naar het ziekenhuis toe gereden waar wij in de zusters kamer mochten wachten op mijn broer, oom en vader. Dit duurde een hele tijd, want er was geen lijkwagen beschikbaar en de ambulance mag officieel geen overleden personen vervoeren. Toen ze eindelijk bij het ziekenhuis waren hoopte ik dat ze zouden zeggen dat het een grap was, een hele zieke grap, maar dat was mijn enige hoop nog. Helaas was dit niet zo en we werden geroepen door de zusters. We mochten bij mijn vader kijken.
Daar lag hij dan: de beste, liefste, leukste en meest geweldige vader ooit. Helemaal koud en grauw.
Van de momenten daarna weet ik nog maar weinig. Ik weet: dat we die ochtend gelijk een kist, muziek en bloemen moesten uitzoeken, dat ons huis constant gevuld was met familie, mijn broer ons maar kiwi's bleef geven, omdat we niet konden eten en hij wilde dat we toch wat vitamines binnen kregen. Dat zijn de weinige momenten die ik me herinner, want ook de crematie is een grote waas voor me. Op het moment dat zoiets heftigs gebeurd nemen je emoties een loopje met je en schakel je over in de "overlevings-stand".
Na de crematie vroeg ik aan mijn moeder of ze iedereen weg wilde sturen. Ik wilde zo graag alleen zijn. Iedereen begreep dit gelukkig en heeft ons toen ook even gelaten.
Vanaf dat moment kon ik alles gaan proberen te verwerken, maar hoe doe je dat als 15 jarige puber?
25 oktober aanstaande is dit allemaal al weer 12 jaar geleden. Het gemis is nog steeds erg groot, maar dit jaar misschien weer wat erger dan anders. Ik ben moeder geworden van een geweldig zoontje, maar kan dit niet met hem delen. Kon hij me maar vertellen hoe goed ik het doe. Er zijn zoveel dingen die ik nog met hem zou willen bespreken.
♥ Still daddy's little girl