Mijn vriend en ik waren al 4,5 jaar samen op het moment dat ik zwanger werd. Wij
waren zielsgelukkig en de eerste keer dat ik hangend over de wc-bril hing ‘s ochtends was dan ook een soort van klein geluksmomentje, want nu wisten we het zeker, er groeit een klein wondertje in me.
waren zielsgelukkig en de eerste keer dat ik hangend over de wc-bril hing ‘s ochtends was dan ook een soort van klein geluksmomentje, want nu wisten we het zeker, er groeit een klein wondertje in me.
Helaas bleef het bij mij niet bij ochtend misselijkheid en was ik vanaf het begin gelijk hele dagen aan het overgeven. Na een week non stop overgeven belde ik de huisarts dat ik absoluut niks binnen kon houden. Omdat ik zwanger was kreeg ik te horen dat dit er gewoon bij hoort en ik het maar moet accepteren. Ik kreeg de tip om vanille vla te eten, ‘s nachts biscuit te eten en proberen zoveel mogelijk water te drinken.
Uiteraard probeerde ik al die tips uit, maar zonder succes. 3 dagen later belde ik weer de huisarts en mocht ik gelukkig langskomen. Mijn huisarts was op dat moment ook zwanger en vond dat ik maar aan gember pillen moest. Ik merkte aan alles dat zij eigenlijk vond dat ik me onwijs aanstelde, want tja zij was ook een beetje ochtend misselijk geweest.
Nou zo gezegd zo gedaan, ik ben de gemberpillen gaan halen en ging vol goede moed naar huis. Maar ook dit bleek helaas niet werken. Na een aantal dagen was ik totaal uitgeput en kon ik amper nog op me benen staan van het vele overgeven. Maar in plaats van de huisarts te bellen besloot ik nu de verloskundige te bellen, want de huisarts nam me niet serieus en ik kon ondertussen nog maar 1 keer per dag plassen ( wat overigens op dikke stroop leek). De verloskundige schrok enorm en ik moest gelijk langskomen. Zij had me meteen al gewaarschuwd dat ik waarschijnlijk gelijk door moest naar het ziekenhuis en ik dus wat spulletjes mee moest nemen.
Eenmaal aangekomen bij de verloskundige stopte ze gelijk een stripje in mijn urine en het bleek dat ik onwijs uitgedroogd was en ik dus gelijk door moest naar het ziekenhuis.
to be continued…
Uiteraard probeerde ik al die tips uit, maar zonder succes. 3 dagen later belde ik weer de huisarts en mocht ik gelukkig langskomen. Mijn huisarts was op dat moment ook zwanger en vond dat ik maar aan gember pillen moest. Ik merkte aan alles dat zij eigenlijk vond dat ik me onwijs aanstelde, want tja zij was ook een beetje ochtend misselijk geweest.
Nou zo gezegd zo gedaan, ik ben de gemberpillen gaan halen en ging vol goede moed naar huis. Maar ook dit bleek helaas niet werken. Na een aantal dagen was ik totaal uitgeput en kon ik amper nog op me benen staan van het vele overgeven. Maar in plaats van de huisarts te bellen besloot ik nu de verloskundige te bellen, want de huisarts nam me niet serieus en ik kon ondertussen nog maar 1 keer per dag plassen ( wat overigens op dikke stroop leek). De verloskundige schrok enorm en ik moest gelijk langskomen. Zij had me meteen al gewaarschuwd dat ik waarschijnlijk gelijk door moest naar het ziekenhuis en ik dus wat spulletjes mee moest nemen.
Eenmaal aangekomen bij de verloskundige stopte ze gelijk een stripje in mijn urine en het bleek dat ik onwijs uitgedroogd was en ik dus gelijk door moest naar het ziekenhuis.
to be continued…