Ondanks dat ik ziek was bleef ik toch 3 dagen in de week 3 uurtjes werken. Ik had de afspraak dat als ik te moe zou zijn of me niet lekker zou voelen ik gewoon weer lekker naar huis kon gaan. 24 oktober begon mijn verlof en oh wat was dit fijn.
Ik hoefde niks meer en dat gaf me zoveel rust.
Ik hoefde niks meer en dat gaf me zoveel rust.
Mijn moeder was op dat moment thuis met een burn out en hierdoor heb ik de laatste weken van mijn zwangerschap een hoop tijd met mijn moeder doorgebracht.
Na 2 weken kreeg ik elke keer "krampen" in mijn buik die steeds erger werden. Ik dacht gelijk aan weeën, maar ze kwamen niet regelmatig. Tijdens 1 van mijn controles bij de verloskundige gaf zij ook aan dat dit waarschijnlijk voor weeën zouden zijn. Mijn bloeddruk was wel te hoog en de verloskundige was bang voor een zwangerschapsvergiftiging. Maar, omdat ik geen andere klachten had mocht ik het het weekend nog even aankijken en moest ik alleen direct bellen als ik rare klachten erbij zou krijgen.
Het hele weekend had ik wel erg last van de voor weeën, maar geen andere dingen. Zondags ben ik nog met mijn moeder, tante en vriend naar de bioscoop geweest. Helaas heb ik niet heel erg kunnen genieten van de film, want de krampen in me buik waren goed aanwezig. Maar nog steeds niet regelmatig dus kon ik er niks mee.
Maandags moest ik weer terug naar de verloskundige en mijn moeder ging met me mee, omdat ik zelf niet meer kon rijden. De hele ochtend had ik Chase nog niet gevoeld dus de verloskundige wilde dat ik hoe dan ook even een bezoekje zou brengen aan het ziekenhuis. Mijn bloeddruk was wederom weer te hoog dus het werd een uitgebreide controle.
Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis kreeg ik gelijk een band om mijn buik heen waarmee ze konden controleren hoe het met Chase ging. Ze namen wat bloed en urine mee om te kijken of dat ik inderdaad een zwangerschapsvergiftiging zou hebben.
Het was al vrij snel duidelijk dat dit zo was. De zuster ging even voelen aan mijn baarmoeder mond, zodat ze dit door kon geven aan de gynaecoloog. Terwijl ze dit deed voelde ik ineens een erge pijn. Het bleek dus dat ik al 3 cm ontsluiting had en zij stripte me gelijk.
Zij is toen in overleg met de gynaecoloog gegaan. 5 min later kwam zij al terug met het nieuws dat ik maar wat spullen moest laten brengen, want ik mocht niet meer naar huis.
Als mij weeën niet op gang zouden komen zouden ze me de volgende dag wee opwekkers geven, want Chase moest de volgende dag geboren worden.
Mike was op dat moment aan het werk dus ik moest hem bellen om het nieuws te brengen. Alle twee schoten we gelijk vol, want we wisten dus dat we de dag erna met z'n 3en zouden zijn. Hij is als een speer mijn "vluchttas" gaan halen en is toen naar het ziekenhuis toe gekomen. Op het moment dat hij kwam is mijn moeder naar huis gegaan om ons de rust te geven.
Helaas gingen mijn weeën weg en kreeg ik een slaappil om nog even wat rust te pakken voor de volgende dag.
de volgende ochtend om 06:00 uur werd ik wakker gemaakt om nog even te douchen op me gemak, want om 08:00 werd het infuus aangesloten met de wee-opwekkers. Ik had toen nog steeds 3 cm ontsluiting.
Toen het infuus eenmaal aangesloten was kon ik gewoon lekker gaan liggen en wachten op het grote avontuur. Rond 08:30 kreeg ik een weeën storm. Damn wat doet dit zeer. Met man en macht probeerde ik me weeën weg te puffen, maar dat lukte bijna niet. Mike probeerde zo goed als hij kon me te ondersteunen, maar ik wilde niemand in me buurt hebben. Om 10:30 was ik compleet uitgeput van die verschrikkelijke weeën storm en had ik nog steeds maar 3 cm ontsluiting. Op dat moment besloot de verloskundige dat het verstandig was om een ruggenprik te nemen, want de ontsluiting moest eigenlijk al verder zijn. Op dat moment had ik er alles voor over om die verschrikkelijke pijn weg te halen. 11:00 uur werd de ruggeprik gezet en binnen 5 minuten was eindelijk alle pijn weg. Ik kon eindelijk ontspannen. Mijn verloskundige kwam nog even bij me langs en legde me uit dat door de wee-opwekkers mijn lichaam niet genoeg op eigen pijnstillers kon opbouwen. Het was een onnatuurlijk proces waar ik op dat moment niet goed tegen kon. De gynaecoloog kwam een uur laters langs om te kijken hoeveel cm ontsluiting ik had. Mike vroeg hoelang het ongeveer zou duren eer ik zou bevallen. Zij gaf aan dat ik ongeveer een cm per uur ontsluiting bij zou krijgen. Dat betekende dat ik rond 19:00 uur zou moeten bevallen. Maar ineens "schrok" de gynaecoloog een beetje, want ik was in een uur tijd van 3 cm naar 9,5 cm gegaan (dat verklaarde de onwijse pijn ook). Zij ging snel even wat dingen regelen en gaf aan dat als ik het gevoel had dat ik moest "poepen" dat ik dat absoluut niet mocht doen tot zij weer terug was. Mike en ik waren alle twee weer klaar wakker en wisten dat het bijna zover was. Binnen 10 min stond de gynaecoloog weer bij me bed en mocht ik gaan persen. Zo slecht als dat ik was in zwanger zijn, zo goed was ik in bevallen. Want na 9 minuten was ons mooie mannetje er.
Het moment dat hij op mijn borst gelegd werd begon ik te huilen. Eindelijk was hij er en wat ze me al die tijd vertelde klopte: 5 minuten nadat ik bevallen was, was alle misselijkheid verdwenen. Eindelijk!!
Na 2 weken kreeg ik elke keer "krampen" in mijn buik die steeds erger werden. Ik dacht gelijk aan weeën, maar ze kwamen niet regelmatig. Tijdens 1 van mijn controles bij de verloskundige gaf zij ook aan dat dit waarschijnlijk voor weeën zouden zijn. Mijn bloeddruk was wel te hoog en de verloskundige was bang voor een zwangerschapsvergiftiging. Maar, omdat ik geen andere klachten had mocht ik het het weekend nog even aankijken en moest ik alleen direct bellen als ik rare klachten erbij zou krijgen.
Het hele weekend had ik wel erg last van de voor weeën, maar geen andere dingen. Zondags ben ik nog met mijn moeder, tante en vriend naar de bioscoop geweest. Helaas heb ik niet heel erg kunnen genieten van de film, want de krampen in me buik waren goed aanwezig. Maar nog steeds niet regelmatig dus kon ik er niks mee.
Maandags moest ik weer terug naar de verloskundige en mijn moeder ging met me mee, omdat ik zelf niet meer kon rijden. De hele ochtend had ik Chase nog niet gevoeld dus de verloskundige wilde dat ik hoe dan ook even een bezoekje zou brengen aan het ziekenhuis. Mijn bloeddruk was wederom weer te hoog dus het werd een uitgebreide controle.
Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis kreeg ik gelijk een band om mijn buik heen waarmee ze konden controleren hoe het met Chase ging. Ze namen wat bloed en urine mee om te kijken of dat ik inderdaad een zwangerschapsvergiftiging zou hebben.
Het was al vrij snel duidelijk dat dit zo was. De zuster ging even voelen aan mijn baarmoeder mond, zodat ze dit door kon geven aan de gynaecoloog. Terwijl ze dit deed voelde ik ineens een erge pijn. Het bleek dus dat ik al 3 cm ontsluiting had en zij stripte me gelijk.
Zij is toen in overleg met de gynaecoloog gegaan. 5 min later kwam zij al terug met het nieuws dat ik maar wat spullen moest laten brengen, want ik mocht niet meer naar huis.
Als mij weeën niet op gang zouden komen zouden ze me de volgende dag wee opwekkers geven, want Chase moest de volgende dag geboren worden.
Mike was op dat moment aan het werk dus ik moest hem bellen om het nieuws te brengen. Alle twee schoten we gelijk vol, want we wisten dus dat we de dag erna met z'n 3en zouden zijn. Hij is als een speer mijn "vluchttas" gaan halen en is toen naar het ziekenhuis toe gekomen. Op het moment dat hij kwam is mijn moeder naar huis gegaan om ons de rust te geven.
Helaas gingen mijn weeën weg en kreeg ik een slaappil om nog even wat rust te pakken voor de volgende dag.
de volgende ochtend om 06:00 uur werd ik wakker gemaakt om nog even te douchen op me gemak, want om 08:00 werd het infuus aangesloten met de wee-opwekkers. Ik had toen nog steeds 3 cm ontsluiting.
Toen het infuus eenmaal aangesloten was kon ik gewoon lekker gaan liggen en wachten op het grote avontuur. Rond 08:30 kreeg ik een weeën storm. Damn wat doet dit zeer. Met man en macht probeerde ik me weeën weg te puffen, maar dat lukte bijna niet. Mike probeerde zo goed als hij kon me te ondersteunen, maar ik wilde niemand in me buurt hebben. Om 10:30 was ik compleet uitgeput van die verschrikkelijke weeën storm en had ik nog steeds maar 3 cm ontsluiting. Op dat moment besloot de verloskundige dat het verstandig was om een ruggenprik te nemen, want de ontsluiting moest eigenlijk al verder zijn. Op dat moment had ik er alles voor over om die verschrikkelijke pijn weg te halen. 11:00 uur werd de ruggeprik gezet en binnen 5 minuten was eindelijk alle pijn weg. Ik kon eindelijk ontspannen. Mijn verloskundige kwam nog even bij me langs en legde me uit dat door de wee-opwekkers mijn lichaam niet genoeg op eigen pijnstillers kon opbouwen. Het was een onnatuurlijk proces waar ik op dat moment niet goed tegen kon. De gynaecoloog kwam een uur laters langs om te kijken hoeveel cm ontsluiting ik had. Mike vroeg hoelang het ongeveer zou duren eer ik zou bevallen. Zij gaf aan dat ik ongeveer een cm per uur ontsluiting bij zou krijgen. Dat betekende dat ik rond 19:00 uur zou moeten bevallen. Maar ineens "schrok" de gynaecoloog een beetje, want ik was in een uur tijd van 3 cm naar 9,5 cm gegaan (dat verklaarde de onwijse pijn ook). Zij ging snel even wat dingen regelen en gaf aan dat als ik het gevoel had dat ik moest "poepen" dat ik dat absoluut niet mocht doen tot zij weer terug was. Mike en ik waren alle twee weer klaar wakker en wisten dat het bijna zover was. Binnen 10 min stond de gynaecoloog weer bij me bed en mocht ik gaan persen. Zo slecht als dat ik was in zwanger zijn, zo goed was ik in bevallen. Want na 9 minuten was ons mooie mannetje er.
Het moment dat hij op mijn borst gelegd werd begon ik te huilen. Eindelijk was hij er en wat ze me al die tijd vertelde klopte: 5 minuten nadat ik bevallen was, was alle misselijkheid verdwenen. Eindelijk!!